(ครอบครัว) ประสบการณ์เกย์ พี่ไม่ใช่พี่ผม ตอนแรก

               มันไม่ควรเกิดขึ้นกับผมจริงๆ เรื่องราวแบบนี้มันยากเกินไปที่จะทำความเข้าใจ ผมต้านไม่ได้ ผมไม่อาจจะทัดทานความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นในหัวใจของผมได้ ผมพยายามที่จะไม่ยอมรับ แต่สุดท้ายแล้วทุกๆ อย่างก็บีบบังคับผมเอาไว้ให้จำใจและจำยอม แม่ผมตายไปได้แค่ไม่ถึงปี พ่อก็เอาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้าน บอกว่าเธอคือแม่ใหม่ของผม แม่ใหม่ที่พ่อแอบมีเธอไว้นานแล้ว แต่แม่เพิ่งตายไปเมื่อปีที่แล้ว แล้วพ่อ…มีน้องต่างแม่ที่อายุห่างกับผมแค่ปีเดียว

               พ่อนอกใจแม่ผมมาตั้งแต่วันแรกที่ผมคลอด และอาจจะนานกว่านั้นก็เป็นได้ เขาทำได้ยังไง เขามีอีกครอบครัวหนึ่งได้ยังไง ทั้งๆ ที่ผมมองว่ามันควรมีความสุข ครอบครัวของเราสมบูรณ์แบบที่สุด…แต่ความจริงแล้วไม่เลย ที่พ่อบอกว่าพ่อไปทำงาน จริงๆ แล้ว…พ่อไปหาผู้หญิงคนนั้น และไอ้เด็กที่พ่อบอกว่าให้ผมยอมรับมัน เพราะมันเป็นน้องชายของผม

               “สวัสดีครับพี่แมกซ์” นั่นคือคำแรกที่มันเอ่ยทักผม แววตา สีหน้า ไม่มีความรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย ไม่มีความรู้สึกที่ว่าตัวเองได้แก่งแย่งครอบครัวอันแสนสงบสุขจากผมไป “ผมเป็นน้องพี่ครับ”

               “กูไม่ใช่พี่มึงอะ” ผมบอกไปแบบนั้นแล้วเดินขึ้นห้องไปเลย ตอนนี้ผมบอกว่าตัวเองเป็นคนนอกไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ ผมไม่มีแม่แล้ว แต่ครอบครัวทางนั้นยังคงครบครัน มีพ่อ แม่ ลูก…หรือผมควรออกไป เงินประกันชีวิตแม่มีมากพอที่จะไปตายเอาดาบหน้า พ่อให้ผมนอนห้องเดียวกับมัน แต่ผมไม่ต้อนรับ สุดท้ายมันก็เลยต้องไปนอนที่โซฟา เจ็บที่มีมันก็ว่ามากแล้ว แต่เจ็บที่มันชื่อคล้ายผมอีกยิ่งมากกว่า ราวกับว่าพ่อสร้างครอบครัวขึ้นมาพร้อมๆ กันถึง 2 ครอบครัว แล้วทำลายหนึ่งในนั้นให้พังพินาศ

               ไอ้มาร์ค…กูเกลียดมึง

               จนกระทั่งวันหนึ่ง ทุกๆ อย่างมันก็บานปลาย เมื่อพ่อของผมทนผมไม่ไหวอีกแล้ว พ่อตบหน้าผมฉาดใหญ่ แค่เพราะผมไม่อยากลงมากินข้าวด้วยกันกับแม่…แม่งั้นเหรอ ? ตลก!

               “ถ้ามึงไม่พอใจจะอยู่ที่นี่ มึงก็ไป กูอุตส่าห์หาครอบครัวมาให้”

               “หาเหรอ ?” ผมถาม “พ่อมีครอบครัวนี้ตั้งแต่ผมเกิดด้วยซ้ำ นี่มันไม่ได้เรียกว่าการทดแทน พ่อมันเห็นแก่ตัว”

               ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่พ่อตบผมจนเกือบหมดสติ มีคว้าแค่กระเป๋าใบเดียวแล้วออกจากบ้านไป

               ผมไม่รบกวนใครด้วย เงินที่เก็บมาก็มากพอที่จะเปิดห้องเช่าเล็กๆ ได้กับป้าที่รู้จักกัน เธอรู้เรื่องทุกๆ อย่างจึงให้ผมเช่าแค่พันเดียวต่อเดือนและผมก็ใช้ชีวิตของผมเท่าที่จะทำได้ ออกไปทำงาน หาเงิน เป็นพนักงานเสิร์ฟ ก็ยังไม่วายที่จะเจอพ่อกับพวกมันมากินอาหารที่ร้าน แต่ผมก็เสิร์ฟ บริการราวกับเขาเป็นลูกค้าคนหนึ่ง พ่อไม่มองหน้าผมสักเสี้ยว แต่มันก็ดีเหมือนกัน

               กระทั่งเดือนที่ 2 ผมเก็บเงินได้มากพอที่จะจ่ายค่าเช่าในราคราปกติ และมีงานต่างๆ ที่สามารถทำได้มากขึ้น ในช่วงเรียนออนไลน์ เด็กม.ปลายอย่างผมทำแบบนี้ได้ก็ถือว่าสุดแล้ว กระทั่งวันหนึ่งที่ฝนตกหนัก ไอ้มาร์คมันมาเคาะประตูด้วยเนื้อตัวเปียกปอน ครั้นจะให้มันเปียกอยู่แบบนั้นก็ไม่ได้

               และต่อให้ผมบอกให้มันหุบปาก มันก็ยังพูดอยู่ พูดไป ร้องไห้ไปเหมือนเด็ก

               กระทั่งมันพูดขึ้นมาว่า “ผมไม่เคยมีความสุขเลย…ไม่เคยดีใจที่ได้เป็นลูกพ่อ ผมผิดอะไร ที่ผมเป็นลูกเมียน้อย ผมเลือกได้เหรอ ? แม่ก็ไม่รู้ พี่คิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งอยากเป็นเมียน้อยใครเหรอ แล้วพี่คิดว่าผมจะดีใจไหมที่ได้เป็นลูกเมียน้อย ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ด้วยซ้ำ เรื่องพี่…ผมไม่ได้อยากเป็นน้องพี่เลย ไม่อยากเลยสักนิด”

               “เลิกพูดแล้วไปอาบน้ำนอนซะ เสื้อผ้ากูจะหยิบไปใช้ก็แล้วแต่” ผมปากแข็งไปอย่างนั้นแหละ น้ำตาของมันเป็นของจริง มันมานอนเงียบๆ ข้างผม แล้วก็พูดขึ้นมาอีก

               “ผมขอพูดอะไรอีกนิดได้มั้ยพี่ ?”

               “ตามใจมึง…”

               “จริงๆ เมื่อกี้ผมจะไปกระโดดสะพานลอยให้รถทับตายอะ” ประโยคนั้นทำเอาผมหันกลับไปหามันทันทีเลย “ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า…ที่มานี่ไม่ได้อยากจะมาขออยู่ด้วย แค่อยากจะมาบอกว่า…ผมไม่ได้อยากมีพี่เป็นพี่ชาย ผมมองพี่มาตั้งแต่ม.1 แล้ว พี่อยู่อีกโรงเรียน ผมชอบพี่มาตลอด เพราะรู้สึกว่าเราหน้าตาคล้ายกัน ถ้าเป็นแฟนกันมันคงจะดี ไม่คิดว่าเรื่องมันจะหักมุมขนาดนี้ ผมไม่มีเรื่องราวให้ดีใจในชีวิตเลย เพราะงั้น ถ้าผมพูดจบแล้ว พี่จะไล่ผมไปตาย ผมก็จะไป…ผมมาเพื่อพูดแค่นี้”

               ผมมองหน้ามันนิ่งๆ ใช่ มันเหมือนผมมากๆ มากเกินไปด้วยซ้ำ และพอได้ฟัง ผมก็เข้าใจว่าตอนนี้เราต่างโดนทำร้ายมาทั้งคู่ แล้วทำไมเราต้องเจ็บปวดแบบนั้นด้วย มันเริ่มร้องไห้อีกแล้ว ผมดึงมันเข้ามาหนุนแขนแล้วกอดมันเอาไว้

               “อย่าร้อง…ยังไงมึงก็เป็นน้องกู”

               “แค่น้อง…ก็ดีใจแล้วครับ” มันหัวเราะเบาๆ “ถึงผมจะเป็นน้องพี่…แต่พี่ไม่ใช่พี่ผมนะ”

               แปลก…ที่ใจผมเต้นแรงขนาดนี้ แรงเกินไป จนผมเริ่มรู้สึกบางอย่าง “มะ…มาร์ค ชอบพี่ใช่มั้ย ?”

               เขาพยักหน้า…

               “งั้นอยู่ด้วยกันที่นี่…อย่ากลับไป ในฐานะ คนของพี่”

               เสียงฝนตกยังคงดังกลบทุกๆ สรรพเสียงรอบกาย สองเราค่อยๆ นั่งมองหน้ากันแล้วถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ทีละชิ้น กระทั่งร่างกายเปลือยเปล่าเริ่มกอดก่ายกันอย่างแนบชิด ลมหายใจ เสียงหัวใจเต้น สัมผัสจากร่างกาย ทุกๆ อย่างเริ่มเกิดขึ้นท่ามกลางสายฝน สองเรากอดก่ายกันไปมาก่อนที่จะเริ่มเล้าโลมกันและกัน กระทั่งเป็นผมเอง ที่ดึงเขาเข้ามาจูบ ซึ่งมาร์คเองก็รับรสจูบนั้นอย่างดี

               ในระหว่างที่เราจูบกัน เรือนร่างของเราก็ขยับไหวไปมาให้ส่วนอ่อนไหวทั้งหมดสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา จนกระทั่งเราต่างรู้สึกถึงความต้องการของกันและกัน ควยของผมเริ่มแข็งขึ้นมาเรื่อยๆ มือลูบไล้เรือนร่างนั้นขณะที่รสจูบยังไม่หมดไป มือเรียวของเขายื่นมาจับควยของผมเอาไว้ในตอนนั้น บีบนวดมันเบาๆ แล้วเริ่มชักควยให้ผมช้าๆ

               ฟึ่บ ฟุ่บ ฟุ่บบ..

               “อึก…อาห์ อืมมมม” ผมเริ่มครางเบาๆ เพราะว่าความซ่านเสียว ก่อนที่จะดึงเข้าเมาจูบต่อ ขณะที่มือของเราเริ่มชักควยผมเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องดึงหน้าเขาออก เราสองคนสบจ้องกันในแสงสลัวและเสียวของสายฝน

               “อมสิ…อมควยพี่”

               “ครับ” เขาตอบรับแล้วก้มตัวลง ผมยืนด้วยเข่าแล้วแอ่นตัวไปข้างหลัง ให้เขาคุกเข่าแล้วโน้มตัวลงมา ลำควยของผมตั้งตรงแข็งขืนอยู่ตรงหน้าเขา มาร์คค่อยๆ ใช้ลิ้นเลียส่วนปลายควยที่ถอกเปิด และมีน้ำเงี่ยนใสๆ ปริ่มเยิ้มที่รูเสียว เขาค่อยๆ ใช้ลิ้นตวัดเลียไปจนหมด ก่อนที่จะคว้าควยของผมแล้วจับเข้าปาก อมควยให้ผมทันที

               จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบบ จ๊วบบ…

               “ซี้ดดดดด อาห์ ผมเลย แบบนั้นแหละ ลึกๆ อาห์…เสียว”